Friday, August 12, 2011

Oksigen

Dalam dunia aku, aku hanya ada satu abah. Dia lah lelaki pertama yang aku kenal since aku dilahirkan. Lelaki yang dah 19 tahun aku bersama, yang aku sayang tanpa ragu, yang aku sayang sepenuh hati. Alhamdulillah, hingga saat ini aku masih mampu merasa kasih sayang dia.



Kalau takde abah, takde la aku sekarang ni. He is my money maker, my hero, my boyfriend and my everything after mak. Dulu masa kecil, aku lebih banyak luangkan masa dengan abah berbanding mak. Tak tahu la kenapa. Banyak benda yang dia ajar.

Dia lah yang selalu ikatkan rambut, bedak kan muka.
Dia lah yang setiap hari hantar aku depan pagar tadika sampai la cikgu tarik masuk ke kelas.
Dia lah yang selalu jemput aku balik dari sekolah.
Dia lah yang selalu angkat aku ke bilik kalau tertidur depan TV.
Dia lah yang ajar aku macam mana nak sidai baju di ampaian.
Dia lah yang ajar aku guna mesin basuh.
Dia lah yang rajin basuh kan stokin dan kasut sekolah aku.
Dia lah yang selalu datang ke sekolah amik report card setiap tahun walaupun pencapaian aku sangat la tak bagus.
Dia lah yang rajin bawa aku adik beradik pergi mandi laut,tapi sampai sekarang aku masih tak berapa pandai nak berenang.
Dia lah yang selalu sapukan aku ubat kalau aku terjatuh/sakit.
Dia lah yang selalu suka layan perangai aku yang agak kebudakkan nih.


Abah,dia penyayang orangnya walau sometimes dia tegas sangat. Ada masa dia boleh bergurau macam seorang kawan, ada masa dia tegas macam seorang askar. Aku harap aku akan dapat seorang suami macam abah, yang boleh mendidik anak anak untuk jadi yang lebih baik dari aku yang sekarang nih.
Love you boyfrienddddd :)