Monday, January 24, 2011

ghaib di mata,nyata di hati

harusnya seperti apa?
bila aku padam satu-satu celaka,
kau masih disana, tegar durjanakan kembali semuanya.

harusnya bagaimana?
untuk aku senyum seperti biasa,
kalau kau pula berdansa senang bila susahnya aku yang rasa.

harusnya apa lagi?
untuk aku tidur lena,
untuk aku senyum gembira,
untuk aku bermega bahagia,
dan untuk aku rasa manisnya asmara,
bila kau masih jadikan aku ini si pemuram durja.

sebab kau,
darjah homosapiens aku sudah abnormal,
bukan atassebabmemandangdengar aku lagi.
bukan sudah. kosong semua. segala